اشعار

تنهـا مگـذار ای نفـس تازه جهـان را            در غربت آئیـنه دو چـشم نگـران را

بردار سر از دامن رفتن که نگـیری            از چـشمۀ بیـداری خلقـت هـیجان را

بی‌تو چه کند فـاطـمه با کودکی خود            مگذار سر شانه‌اش این بار گران را

ای ثـروت اندوخـته‌ات عـشق محـمد            با خود به دل خاک مبر گنج نهان را

لبخـنـد بزن رو به پیـمبـر که ببـنـدند            دو دوخترک لات و هبل چاک دهان را

جای کـفن از یـار عـبا خواسـته‌ای تا            آسوده کـند خـاطـره‌اش خاطـرتان را

هنگـام خداحـافـظی هـمسرت انگـار            در بین عبا عشق نگه داشت زمان را

شد خیره به روی تو که خوابیده‌ای آرام            تا بیـشتـر از پیـش نبـیـنی خـفـقان را

در شـعـب عـلـی ابن ابـیـطـالبِ فردا            هر لحظه تحمل نکنی زخـم زبان را

خوب است بخوابی و نبینی که بخوانند            پروانۀ پر سوخـته زهـرای جوان را

در روشـنی خـون دل کـوچه نـبـیـنی            شش ماهگی گم شده با تیر و کمان را

بر نیزه نبـینی غم هـفتاد و دو سر را            پیش‌وپس این بغض گران شمر و سنان را

در شأن شما پیـشکش آنگـونه نداریم            در روضه بگیر ازمن دلسوخته جان را

تمام زندگی‌ات خرج راه دین شده است            حضور محکم تو سدِّ مشرکین شده است
قلم به مدح تو هر وقت روی دست نشست            به دفترم عرق شرم بر جبین شده است

امیـر عالـم امـکـان عـلـی‌ست دامـادت            و نام فـاطمه با نام تو عجین شده است
کنار تیغ علی صحبت از کرامت توست            مقام زن چـقدر با شما وزین شده است
چقـدر عـاطـفـه بـاریـده از نـگـاه شـما            که بهترین خدا با تو همنشین شده است
تویی که مکه همه پا رکاب مهرت بود            وجود کوثر تو بر جهان نگین شده است
امـیـن مکـه دلش را سـپـرد دست شما            کدام همسر پیغـمبر اینچـنین شده است
فقـط خـدیـجه سـزاوار مـادری مـاست            کسی که هستی بابای مؤمنین شده است

بـانـوی طاهـا بـرتـرینی در نـجـابت            ای مـادرِ صدّیـقه! هـستی با صداقت
ای اوّلـیـن زن که مسـلـمانِ رسـولی            مـانـنـدِ تـو هـرگـز نـدیـدم بـا دیـانت

دارایی‌ات مهـرِ رسول اللهِ عشق‌ست            در راهِ او ارزش ندارد مال و مکنت

ای جان بقـربانت هـمه عـالم خـدیجه
پـشت و پـناهِ حـضرت خـاتم خـدیجه

مدح و ثنایت را خـدای عالمین گفت            احمد تو را پشت و پناهی بهرِ دین گفت
لب‌های پاکِ مصطفی صد بار قطعاً            بـانـو به تـو بـینِ شـدائد آفـرین گـفت
مأمـور شد از جانبِ حق بهـرِ پیغـام            سر را فرود آورد و اُمّ المؤمنین گفت

ای مـادرِ کـوثـر بـلـنـدا رتـبه هـستی
در قلبِ پاکِ شیعـیان بی‌بی نـشـستی

ای مادرِ خـلقـت خدا شأنی به تو داد            بر دامـنِ پـاکِ شـمـا خـیـرالـنـسا داد
لطـفِ خـدایی شـامـلت بوده که بـانو            مـردی به تو مانـنـدِ خـتم الانـبـیا داد
گرچه نـبـودی؛ سالها از بعـدِ پـرواز            دامـادِ بـا تـقـوا چـنـان شـیـرِ خـدا داد

این ریشه‌ها نشأت گرفـته از تو خانم
ای مـنـشأ خـیراتِ حـق ما بینِ مـردم

ما را مرید شوهرت کن بانوی عشق            از شیعـیان حـیدرت کن بانوی عشق
سـوگـند بر صـدّیـقـۀ کـبـرا که ما را            گریه‌کـنانِ دخـترت کن بانـوی عشق
ما سیـنه زن های حسینِ تـشنه هستیم            ما فـدای بی‌سرت کن بـانـوی عـشق

مـادر بزرگِ حـضرت ارباب رزقی
بر یـاری نـوکـر بـیا بـشـتـاب رزقی

او که الگوی ولایت محوری فاطمه است           یا خدیجه حک روی انگشتری فاطمه است
نیست اُم‌ُّالمؤمنین هر زوجۀ خـتم رسل           شرط اُم‌ُّالمـؤمنینی مادری فاطمه است

دستگیرش لطف بی‌حد خدیجه می‌شود           هر که کارش بین عالم نوکری فاطمه است
حاصل عمرش بُوَد زهرا، تمام فخر او           قلب لبریز از ولای حیدری فاطمه است
روزه را با روضه واکن خیر می‌خواهی اگر           آه آه امشب شبِ بی‌مادری فاطمه است
روضه او رنگ و بوی فاطمیه می‌دهد           بس که فکر روزگار بستری فاطمه است
وقت رفتن، آه زهـرا، آه زهرا بر لبش           غصه‌اش رخساره نیلوفری فاطمه است
تا کفن‌ها را پیمبر دید زد ناله: حسین!           بعد مادر اول نوحه‌گـری فـاطمه است

تو آن زنی که فـلـک آسـتان تو بوسید            حجاب و عصمت و تقوی به دور تو گردید

تو آن زنی که خـداونـد انتـخـابت کرد            فـروغ مهـر پیـمبـر به خـانه‌ات تـابـید

تو آن زنی که ز پاکی میان اهل قریش            طلـوع زهـرۀ زهـرا ز دامـن تو دمـید

تو آن زنی که مسلمان شدی نخستین روز            سلام بر تو ز خالـق ز جـبرئـیل رسید

تـمام هـستی تو هـدیه گـشت بر اسلام            خـدا تـمـامی اسـلام را به تـو بخـشـیـد

نـمانـده است بجـز آه در بـساطت اگر            کـفن برای تو گـردید جـامۀ خـورشـید

قسم به اشک پیمبر قسم به عـام‌الحزن            که چـشم ابر هـمیـشه ز داغ تو بـارید

مـرا که گـدای تـو بـودم زمـانی            ز چشمانت انداخت این بددهانی

تو بـودی ولی بـندۀ خویش بودم            تو را خواندم اما دلی نه! زبـانی

من بی‌سـر و پا چـه‌ها که نکردم            تو می‌دانی اما چه می‌شد ندانی!

کجا رفت آن گـریه‌های مناجات            کجا رفت حالـم؟ کجایی جـوانی

چـرا دل بـریـدم ز دنـیـای بـاقی            چـرا دل نـکـنـدم ز دنـیـای فانی

جز این میکـده جای دیگر ندارم            چه خاکی کنم بر سرم گر برانی

منو دوری از روضه‌ها وای بر من            تـمام است کارم عجـب امتحانی

سرم گرم ایوان طلای نجف شد            که انـداخـتـه بر سـرم سـایـبـانی

برای علی فـاطـمه سوخت افتاد            تـوان بـر عـلـی داد با نـاتـوانـی

تا ببـیـنم رحـمت پـروردگار خویش را           می‌شمارم باز جـرم بی‌شمار خویش را

روز و شب فرقی ندارد پیش من چون با گناه           تیره کـردم آسـمان روزگـار خویش را

هر زمستان رفت، آمد یک زمستان دگر           چون به دست خود خزان کردم بهار خویش را

هیچ‌کس مانند تو خیر و صلاحم را نخواست           کاش دستت می‌سپردم اختیار خویش را

از همان روز ازل باید خـدایی می‌شدم           در حریم یار می‌جُـستم دیار خویش را

کاش دست مهـربانت سایه‌بان من شود           تا بپـوشـانـم خـطـای آشکـار خویش را

صحبت از عفو و بزرگی وکرامت می‌شود           تا به سمت تو می‌اندازم گذار خویش را

تو یقـیناً می‌شناسی خوب‌تر از من مرا           من نمی‌دانم صلاح کار و بار خویش را

عهد می‌بندم نباشم غافل از اعمال خود           باز یادم می‌رود قول و قرار خویش را

کاش می‌فهـمیدم این آلوده دل من نیستم           حال که عمری کشیدم انتظار خویش را

بس که سر زد از من رسوا خطا و اشتباه           عاقبت از دست دادم اعـتبار خویش را

پیله کرده نفس امّاره به جسم و روح من           کاش روزی بشکنم قفل حصار خویش را

آبـرو بخـشـیـدی و من آبـرو بردم فقـط           در میان خلق کم کردم عیار خویش را

خواب غفلت آمد و خود را به چشمم عرضه کرد           در عوض دادم دل شب‌زنده‌دار خویش را

چندقطره اشک ودست خالی وچشمان تر           با خودم آورده‌ام دار ونـدار خـویش را

بـیـن زنـدان گــنـاهـم یـاد تـو افــتـاده‌ام           تا مگـر پـیـدا کـنم راه فـرار خویش را

»یا الهَ العالَمین إِغفِـر ذُنوبی بِالحُـسِین«           هرچه باشم روی لب دارم شعار خویش را

ای که با لب‌های تشنه قتل صبرت کرده‌اند           زینب از کف داده بعد از تو قرار خویش را

لـبـریز اشتـباهم با اشک و سوز و آه            آمد به الـتـمـاس تو این عـبد روسیـاه

مـحـتـاج یـک نـگـاه رئـوفـانـۀ تــوأم            دارد تـمـام زنـدگـی‌ام مـی‌شـود تـبــاه

یارب نشد که بندگی‌ات را کنم، ببخش            رحـمـی نـما به بی‌کسیِ عـبد بـی‌پـناه

بـی‌آبــرو ز غــفـلـت بـی‌انـتـهـا شـدم            مشغـول خویش کرده مرا کثرت گناه

صد بار اگر که توبه شکستم، مرا ببخش            چـشـمِ امید بـسـته گدایت به یک نگاه

هـسـتم گـدای خـانـۀ اربـاب بـی‌کـفـن            آخر شـود نوکـر این خانه سر به راه

حالم خـراب می‌شود از هجـر کـربلا            قسمت نما روضه، شبی، کُنجِ خیمه گاه

آیـد صدای مـادرِ پـهـلـو شـکـسـته‌ای            بالای جـسم پاک شـهـیدی ز قـتـلگـاه

شکـر خـدا که دورۀ هجـران سر آمده            مولا کجاست؟ بنده به این محضر آمده

چه سفره‌ای خدا روی ما باز کرده است            جـایی نـشـسـتـه‌ایم که پـیـغـمـبـر آمـده

در بــاز بـــود، در نــزده آمــدم خــدا            امن یجـیـب؟ نیـمه شب مـضـطر آمده

آن بـنده‌ای که سر به هوا بود را نبـین            این بنده را ببـین که چـنین با سر آمده

بشکـن مرا دوبـاره دلـم را ز نو بساز            لطـفـا ببـخـش، حـال که اشکـم درآمده

گریه بهشت ماست، ز ما گریه را مگیر            آخر بگو که چـیزی ازین بهـتر آمده؟

درمـان ما شکـسـته‌دلان با رقـیه است            چـادر تـکـانـده دارو و درمـان درآمده

این سـی‌شـبه مرا بـده دست ابـوتـراب            هر وقـت کار سخـت شده حـیـدر آمده

مـا عـاقـبـت بخـیـر ولای عـلـی شـدیم            خـورشـیـد ما ز گـوشه ایـوان بـرآمده

افطار ما ز نان علی رنگ و بو گرفت            نان پخـته و شـبـانه به پـشـت در آمده

مـاه خـدا زیـارت کـربـبلا خوش است            خـوشبـخـت آنکه در حـرم دلـبـر آمده

این ماه قدر دارد و این قدر فاطمه‌ست            آن فـاطـمه که زیر عـبـا مـحـور آمـده

یا رب کجا رواست که ناراحتش کنند            وقتی کـرامـتـش به صف محـشر آمده

یک سو بدست خود همه هیزم گرفته‌اند            یک سو به جای شیر خـدا کـوثر آمده

محکم لگد زدند به در پهلویش شکست            فـضه بـبـین چـه‌ها به سـر مـادر آمـده

این شعله‌های در به خـیام پسر گرفت            وقتی که میخ در به نظـر خنجـر آمده

نـانی به کـامِ مـا جـز نـانِ شـما نرفـته            از این تـنـور خـالی، دستِ گـدا نرفته
بر درگهت گـدا با روی خجـل رسـیده            شـرمـنده بـنـده‌ای از پیـشِ خـدا نرفته

شکرخدا دوباره دعوت شدم به ماهش            مهـمـانِ دلـبـریـم و دل هر کجـا نرفته

مـاهِ خـدای حـیـدر، مـاهِ عـلـی رسـیده            جـنّـت نـدیـده آنکـه ایـوان طـلا نرفـته
بـگـذار بـر لـبـانـم ذکـرِ عـلـی بـمـانـد            از حـنـجـرۀ ما تا زنـگِ صـدا نـرفـته
یا رب به حقِّ زهرا، امشب ببخش ما را            تا فرصتی که مانده از دستِ ما نرفته
دیدی که دستِ تقدیر با ما چه کرده آخر            بسیار شد که نوکر صحنِ رضا نرفته
یکسال می‌شود که دور از حرم نشسته            یکـسال می‌شود که کـرب و بلا نرفته
روی زمین نبـاشد جای عـزیزِ زهـرا            بر جـسمِ هیچ شاهی اینگـونه پا نرفته
شاهی به وقتِ مرگش بی‌پیرهن نمانده            جای کفـن که جسمش در بوریا نرفته

چشم خود را باز کن ای دل ضیافت را ببین           سفره‌اش اندازه دنیاست وسعت را ببین

فکر سرمای زمستان باش فرصت اندک است           از همین امروز فردای قـیامت را ببین

صاحب سفره کریم است و به دنبال گداست           تو فقط او را صدایش کن اجابت را ببین

هر که هستی هر چه هستی بر کسی مربوط نیست           سوی تو باز است آغوشش محبّت راببین

گرچه خـیلی بی‌وفـایی دیـد اما بـاز هم           دستگیری می‌کند از ما رفاقت را ببین

معصیت می‌گیرد و خوبی به جایش می‌دهد           در ازای قطره اشکی تجارت را ببـین

در جهان فانی ما نیست خیری بی‌حسین           نان خور شاه شهیدان باش برکت را ببین

راه من سوی تـباهی بود سوی او نبود           ناگهان چشمم به پرچم خورد قسمت را ببین

نوکر عاصی او گر راهی دوزخ شود           زود بانگی می‌رسد برگرد حضرت را ببین

روز محشر که بیاید روضه‌خوان او خداست           اشک ریزش مادرش زهراست هیأت را ببین

تحت امرش بود باران و برای جرعه‌ای           اصغرش لب تشنه ماند، اوج مصیبت را ببین

آه بعد از بوسه شمشیرها از صورتش           دخترش نشناخت بابا را جراحت را ببین

دشمن بی‌رحم بین یک طبق آورده بود           رأس سالار شهیدان را اهتانت را ببین

دخترش روی کبودش را نشان داد و بگفت           بین من با مادرت حالا شباهت را ببین

روی لبهای پدر وقتی که خون تازه دید           روی لبهای خودش کوبید غیرت را ببین

با لب خونی لب خونِ پدر را بوسه زد           بعد از آن دق کرد آداب شهادت را ببین

نیمه‌های شب شبیه فـاطـمه تـشیـیع شد           روی دست عمه‌هایش آه غربت را ببین

مهربان! از دامن لطفت گریزانم هنوز            بیـشتر از هر کسی آلوده دامـانم هنوز

اعتمادی نیست بر ذکر و نماز و روزه‌ام            اعتمادی نیست یا رب چون به ایمانم هنوز

بی‌سر و پا بودم و عزّت به من دادی ولی            خوب پابندت نگشته پای لنگـانم هنوز

درد دادی که بیـایم با تـو درد دل کـنم            من به فکر مطّب و دارو و درمانم هنوز

برنگشتم پیش تو سرخورده‌ام پیش همه            از غرور نابجای خود پشـیمـانم هنوز

ای که وقت غصه‌ها فوراً به دادم می‌رسی            می‌رسم پابوس سلطانم؟! نمی‌دانم هنوز

سال ها دور همین خانه گـدایی می‌کنم            نـوکـر آوارۀ شــاه خــراسـانـم هــنـوز

بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی کربلا            مست بوی سیبم ای ارباب و عطشانم هنوز

اصغرت را برده بودی تا که سیرابش کنی            در شگفت از تیزی آن تیر براّنم هنوز

کربلا از هر زمینی داغ تر شد یا حسین            من گلایه مند از آن ریگ بیابانم هنوز

تشنه ماند و در کنارش آب، حیف و میل شد            پس چرا نفرین نکردی؟! من که حیرانم هنوز

آن لب خشکیده را ای کاش می‌شد بوسه زد            غصه دار مادری گیسو پریشانم هنوز

خـطـا کـارم اما خدایا ببخـش            من بی‌نـوا را خـدایـا بـبـخـش
تو را جان زهرا خدایا ببخش            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

اگر که همه توبه‌هایم شکست            اگر رشـته بنـدگی‌ام گـسـست
شدم پیش تو بی‌سر و پا و پست            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

اگـر روسـیـاهـم اگـر که بـدم            اگر جز درت درب دیگر زدم
گـنـهــکـارم امـا بـبـیـن آمـدم            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

همه خلوتم پُر شد از جرم اگر            نـمـانـد آبـرویـی بـرایـم دگـر
از این بـنـده غـافـلت درگـذر            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

من آنم که ترد از تو او را رواست            که پیمان شکن را فراقت سزاست
هرآنچه رسد گرچه از تو به جاست            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

عـطا کرده‌ای و خـطا کرده‌ام            وفـا کـرده‌ای و جـفـا کـرده‌ام
به جبران لطفت چه‌ها کرده‌ام            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

اگـر اعــتــبـاری نـدارم دگـر            در این جـمعـیت آبـرویم مبر
سوا یا نکن یا که در هم بخر            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

تورا جان آن کشتۀ اشک و آه            تو را جان آن بی‌کس قـتـلگاه
تو را جان آن خواهر بی‌پـناه            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

اگر این بارِ گـنه روز حـسابم باشد            عـافـیت داشتـنم نیز به خـوابم باشد

من‌ اگر هیچ ندارم دل سوزان دارم            همه ثـروتـم این چـشم پُـر آبم باشد

پیـش مـردم همه آبرویم قـلابی‌ست            پرده پوشی تو عمری‌ست نقابم باشد

توبه‌ام هیچ زمان توبه مـردانه نبود            تا که احـیاگر این قلب خـرابم باشد

بخـودم آمـدم اما چه کـنم پـیـر شدم            سربه زیری ثـمر عهـد شـبابم باشد

بگـذارید بـسـوزم نگـذاریـد ولی...            دور افـتادنم از روضه عـذابم باشد

شب قبرم دوملک را به نجف خواهم برد            بس که یا حـیدر کـرار جـوابم باشد

عشق بوده همه نوکـریم پای حسین            چشم من کی به بهشت و به ثوابم باشد؟!

دم افـطـار به من آب فـراتی بدهـید            خـنکای جگـر و قـلب کـبـابم باشد!

کـنارِ جـانـماز آرام دیـدم اضطرابم را            الا یا تَطْـمَئِنُّ الْقَـلب، دریاب انقـلابم را

فقط در تربتِ سجاده می‌روید گُلِ اشکم            فقط این باغبان از خار می‌گیرد گلابم را

منِ مبهوت در آئینه گفت این کیست؟ این من نیست            بگیر از چهره‌ام روی سیاهم را؛ نقابم را

دویدی سمتِ من با چشمۀ آغوش، تا دیدی            کویرِ خودفراموشی نمی‌بیـند سرابم را

تهِ انـبارهای کاه، پیـدا کـرده‌ای سوزن            ندیدی کوهِ عصیان مرا؛ دیدی ثوابم را

نشـسـتم ساخـتم ویـرانه از دنـیای آبادم            نشستی ساختی هر بار، دنیای خرابم را

زمین‌گیر است مانند قـنوتم؛ مرغِ آمینم            ببـر بالاتـر از قـدّم دعـای مسـتجابم را

به حکمِ «رشته‌ای بر گردنم افکنده…» می‌خواهم            ببندی گوشه‌ای از خانۀ حیدر طنابم را

اگر روزی میان جنّت و بامِ نجف ماندم            کـبوتر کن قـناری‌های حـقّ انتـخابم را

به دستم نامۀ «لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَة الله» است            بده دست « قَسیمُ النّارِِ وَ الْجَنَّه» حسابم را

نه اشک تا که بریزم نه آه تا که برآرم            به حیرتم که در خانـۀ خـدا چـه بیارم؟

سیاه‌روی و سیه‌نامه و سیه شده روزم            به غیر اشک خجالت به درگه تو چه دارم؟

تـمـام روز قـیـامت گـرم نگــاه بـداری            هنــوز هـم نتــوانم گنـاه خـود بشمـارم

همه مصیبتم این است در لحد که بگویی            به گوشـۀ کفنـم جرم خویش را بنگارم

به محضر تو گنه کرده باز رزق تو خوردم            قسم به ذات تو با تو چنین نبـود قرارم

اگر که زیر سرم دست رحمت تو نباشد            چگونه صورت خود را به خاک قبر گذارم؟

گمان نبود که عمری حضور چون تو خدایی            به معصیت گذرد صبح و شام و لیل و نهارم

چگونـه تاب بیارند عضوعضو وجودم            اگر که قـبر دهد با چنین گنـاه فـشارم؟

به اولـیـات قـسـم از ارادتـم نـشـود کـم            هزار بار بسوزی اگر ز خـشم به نارم

ببخـش «میثم» آلـوده را به میثم مـولا            مسلّم است که من طاقـت عـذاب ندارم

راه دور و؛ بار سنگین و گناهم بی‌شمار            من که می‌دانم بدم دیگر تو بر رویم نیار

تا نیـفـتم تا نـسوزم در شـرار خـشم تو            ابر رحمت بر سر این بندۀ عاصی ببار

بـاورم هرگـز نـمی‌آیـد به ذات اقـدست            مهربانی چون تو عبدش را بسوزاند به نار

کی به رویش در ببندی کی رهایش می‌کنی            بنده‌ای را که ندارد جز درت راه فرار؟

هم ز لطفت هم ز عفوت هم ز جرمم هم ز خویش            شرمسارم شرمسارم شرمسارم شرمسار

باورم هرگـز نمی‌آید که مأیوسـش کنی            بنده‌ای را که بود بر رحـمتت امـیدوار

از تو در عمرم نکردم لحظه‌ای قطع امید            گرچه دارم جرم در پروندۀ خود بی‌شمار

گرچه می‌دانم مرا می‌بخشی از لطف و کرم            می‌سزد تا باز، گریم از خجالت‌ زارزار

پرده‌پوشی کردی از جرمم به دست رحمتت            گرچه می‌کردم گناه خویشتن را آشکار

چشم میثم هم‌چنان باشد به عفو رحمتت            گر بری سوی بهشتش یا بسوزانی به نار

با آنکه حدّ جرمم بالاتر از عذاب است           جرم مرا حساب و عفو تو بی‌حساب است
با لطف بی‌کـرانت در پیـشگـاه عفـوت           العفو یک گنه کار بالاترین ثواب است

عـفـو تو کـوه خـجـلت بر شانه‌ام نهـاده           بر روی دوشم این کوه سنگین‌ترین عذاب است
دستم به بند عصیان پایم به دام شیطان           قلبم هماره بیمار چشمم همیشه خواب است
چون لالۀ خزانی رفت از کـفم جـوانی           شرمنده پیری من از دوره شباب است
با این گـنـاه بـسیـار گـویی گـنه نکـردم           برهر گناهم از تو صد پردۀ حجاب است
مـگـذار تـا بـریـزد بـر خـاک آبــرویـم           بی آب رحمت تو این آبرو سراب است
اشک خجالت از من لطف و عنایت از تو           جرم من است ظلمت عفو تو آفتاب است
هر ناله شعـلۀ دل هر شعـله شاخـۀ گل           هر قطره اشک خجلت دریایی از گلاب است
باران اشک میثم از ابر رحمت توست           این ابر آسمانش از چشم بوتراب است

غروب شد؛ " لَکَ صُمنا " در این سرا پیچید           مـیـان خــانـۀ دل عـطـر ربّـنـا پـیـچـیـد
و در بهـار مـناجـات عاشـقان هر شب           "نَصَبتُ وَجهیِ" صائم به هر کجا پیچید

شـنـیده‌ام که مـیـایی به دستـگـیـری من           صدای پـای تو در این بـرو بـیا پـیچـید
مــرا عـــلـی بـه درِ خــانــۀ تــو آورده           خـوشم که شاه نجـف نـسـخۀ مرا پیچید
دگـر جـواب بـده "بالحـسـین "های مـرا           ببـین که در نـفـسم بوی کـربـلا پیـچـید
دوباره روضۀ مادر دوباره روضۀ در           صدای گریۀ طـفـلی به کـوچه‌ها پیچـید
تو را بر آن ورمِ کـتف خسته عفوم کن           به جان مادر پهـلـو شکـسـته عـفوم کن

رب خطاپـوش تویی عبد خطاکار، منم           مستحـق عـفـو تویـی مستحـق نـار، منم

لطف و کرم بین که دمد بوی گل از پیرهنم           گرچه تو خود باخبری خارتر از خار، منم

گرچه سیه گشته رویم عفو تو داد آبرویم           آن‌که گناهش شده با عفو تو تکرار، منم

آن‌که مرا دست‌تهی دید و پذیرفت تویی           آن‌که ز لطف و کرمت آمده سرشار منم

آن‌که رها سازدم از دام خطا کیست؟ تویی           آن‌که به زنجیر خطا گشته گرفتار، منم

آن‌که کند جرم مرا از کرمش عفو، تویی           آن‌که فقط خوانده تو را داور غفار، منم

گر به جحـیمم فکنی یا به بهـشتم بـبری           بنـدۀ عشـق عـلی و عتـرت اطهـار منم

میثمم و مهر علی حک شده بر لوح دلم           خـاک، ولـی خاک در حیـدر کـرار منم